Հայրենի տուն

Ասացե´ք, մթնշաղնե´ր, ձեր լեղակե խորքերում

Ինչու է փշրվում հիշողությունը հեռավոր տան,

Ինչու է մոռացությունը փլվում

Այլաշխարհիկ ցնորքների ծանրության տակ,

Եվ սկզբնապես ի՞նչու է

Այս ամենը վերջում, որպես կանոն,

Որպես հասուն պատկեր ահագնանում,

Եվ տիեզերքի վիթխարի էկրանների վրա

Ինչու է հոգին ճայթում,

Որպես ափսոսանքի թույլ ճիչ:

Ասացե´ք, մթնշաղնե´ր,

Մի անգամ էլ որպես

Ավետաբեր պատրանք

Լինելու՞ է արդյոք,

Որ պատուհանները հեռավոր տան

Բացվեն արցունքաբեր երգից,

Որ ինձ նայեն իմ հարազատները,

Մտերիմները իմ,

Իմ մեռյալները ժպտան ինձ:

Ինչը նրանք չեն հասցրել անել (չհասցրին անել)

Ափսոսանքի գինին ճաշակելուց առաջ:

Ասացե´ք, մթնշաղնե´ր,

Իսկ ես,

Իսկ ես,

Որ երբեմն տագնապների ցավից

Թաքուն աղոթքներ եմ հղում առ Տեր

Եվ երգեր եմ ոգում ,

Որպես թե շղարշներն եմ բացում

Տիեզերքի վիթխարի էկրանների դեմքից

Եվ…

Ասացե´ք, մթնշաղնե´ր,

Իմ այս ուշացած ջանքից

Շոյվելու՞ են նրանք,

Եվ սփոփվելու՞ են արդյոք

Նրանց հոգիները,

Եվ նրանց միտքը, միտքը, միտքը...

Ասացե՛ք, մթնշաղներ,

Զատվելու՞ է արդյոք

Տանջող հառաչանքից

Ու հեռավոր, հայրենի տան կարոտներից երբեմնակի:

Գագիկ Սարոյան

Մեկնաբանություններ